امر به معروف، لقمان به بچه‏اش مى‏گوید: «یا بُنَىَّ أَقِمِ الصَّلاهَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ» (لقمان/ 17) «بُنَى» یعنى بچه‏ى کوچولو! «أَقِمِ الصَّلاهَ» ترجمه‏اش را مى‏دانید. اقامه کن. نماز را به پا دار. بعد مى‏گوید: «وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ» تو با اینکه کوچولو هستى امر به معروف کن. یعنى به مردم بگو: این کار خوب است، انجام بدهید. این کار بد است انجام ندهید. یعنى در جامعه امر و نهى کن. بچه باید جرأت امر و نهى داشته باشد. رُک حرفت را بزن. بگو: من بچه هستم. نوجوان باید جسور باشد. حیا یک جایى دارد. حدیث داریم حیا دو رقم است. «حَیَاءُ عَقْلٍ وَ حَیَاءُ حُمْق» (بحارالانوار/ ج 68/ ص 331) بعضى حیاها از احمقى است. بعضى حیاها از عقل است. مى‏خواهى فحش بدهى حیا کن. مى‏خواهى به پدر و مادرت پرخاش کنى، حیا کن. به استاد بى‏ادبى، حیا کن. آنجا حیا خوب است. اما مى‏خواهى اذان بگویى حیا ندارد. مى‏خواهى سؤال کنى حیا ندارد. مسأله‏ى دینى است حیا ندارد. بلد نیستى بپرس خجالت مى‏کشى، چرا خجالت مى‏کشى؟ بپرس! حدیث داریم آدم یک چیزى را که بلد نیست بپرسد. و خجالت نکشد. و اگر خجالت کشید، این خجالت، خجالت احمقى است.

تعاون، «تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى» (مائده/ 2) در کارهاى خیر کمک کنید. در کارهاى دسته جمعى، کارهاى دسته جمعى.‏

                                                        حجه الاسلام والمسلمین محسن قرائتى

برنامه درسهایى از قرآن ، 03/ 06/ 89